Adsız

Bir kırlangıç geçti dün üstümden selam bile vermeden.

 ‘Nerden gelir nereye gidersin?’ diyemedim.

Karıştı damlalarım şehrin yağmurlarına haber bile vermeden.

 Nasıl böyle eksildim bir türlü çözemedim.

                Meğer dünyaları tek başıma kurtarabilirim sanıyormuşum daha kuş tüyü dertlerim omuzlarıma ağır gelirken. Nasıl fark ettin derseniz, gelin biraz açayım üstündeki toprağı sağa sola, siz hayret edin ben de bir can suyu daha katayım içime.

Fazla değil, kısa bir süre önceye kadar insanların, özellikle sevdiğim insanların, acılarını hafifletebilirim hatta kalplerine girebilir, acılarını çalıp kaçabilirim sanırdım. Öylesine yanılmışım ki… Benim yaptığım sadece kapının altından bakmak ve ufacık bir not atmakmış içeri. Görüp duyabildiğim koskoca çam da bir pirmiş, hadi bir kozalak olsun… Kalplerin kapıları sadece içerden açılabiliyormuş ve bazen bekleseniz de bilebiliyormuşsunuz hiç açılmayacağını… Açılsın diye yumruklamak bilmiyorum iyi mi kötü mü. Ya kırıp dökersem içerde bir şeyleri, korkuyorum. Baksanıza hem ellerim kan revan içinde hem de kapı zarar gördü. Sahibi kızmıştır kesin, içeriyi göremesem de hissedebiliyorum bu kadarını.

                Aslında bir sorun da şu: Kalbin çok fazla kapısı var ve bazen bizim beklediğimizle sahibinin bizi buyur etmek istediği farklı oluyor. Gel de çık işin içinden. Elinizde tamir çantası bekliyorsunuz ama eğer o çekici nereye vuracağınızı bilmezseniz iyileştirmek yerine zarar veriyorsunuz. Böyle işte bin bir değişkenli bir denklemin içinde kayboluyor insan, bir tarafını çözmeye çalışıyorsunuz diğer taraf daha da çetrefilli bir hal alıyor. Bazen yorulup bırakıyorsunuz bir müddet, bazen de bir bakıyorsunuz nefes almadan çabalıyorsunuz. Hayatımız böyle gelgitlerin üzerine kurulu gibi, oturmuşuz bir sarkacın üstüne etrafı izliyoruz. Göklerin en umut yutmuşunu gördüğümüz de oluyor yerin dibinde gökkuşağının köklerini aradığımız da. Fırtınalı bir gökyüzünde tek başına özgür ve cesurca uçan bir kuşu görüyoruz bazen, kapkara bulutlardan başka bir şey göremediğimiz de oluyor. Nereden baktığımıza göre öyle değişiyor ki hayat. Nasıl ve ne görmek istiyorsak onu görüyoruz, öyle anlıyoruz. Sormak lazım arada kendimize gerçekten olup biten bizim bildiğimiz gibi mi diye. Dönüp bir bakın ardınıza arada siz de, kimler kalmış kimler gitmiş, kalanlar da nasıl kalmış diye. Hepimiz kendi ütopyalarımızdayız, iyi hoş da, arada bir misafir olmak lazım başkalarınınkine. Yoksa savrulur gider insan dediğin üç beş cümlenin peşine.

Bir kırlangıç gördüm dün

Fırtına dinmeden yetişmek istiyor gibiydi

Tuttu ayaklarından sürükledi onu gün

Oysa ta buradan kanatları kara bulutları dağıtıyor gibiydi.

Konuk Yazar: Adsız