Siz hiç şuna sahip olduğum için çok şanslıyım dediniz mi? Dediyseniz neler için dediniz, bir düşünelim… Eviniz, arabanız, arkadaşınız, evcil hayvanınız, oyuncağınız, kitabınız… Bu liste uzar gider. Birini unutmuyor muyuz sizce? Hani şu aynı soruyu ona sorsak cevabına hiç düşünmeden “Çocuklarım!” diyecek olan kişiyi. Evet “anne”mizi…
Hani anneler gününde “annemizi bir gün değil her gün hatırlamalıyız” deyip sonra kolayca kırabildiğimiz veya sadece işimiz düştüğünde yalakalık yaptığımız annemiz var ya, işte o. Abartma o kadar da değil demeyin, sadece bir düşünün. Onun size yaptıklarını ve sizin ona yaptıklarınızı düşünün. Ben düşünüyorum da annemin sevgisinin hakkını hiçbir zaman veremedim, verebileceğimi de pek düşünmüyorum.
Dokuz ay koynunda gezdirdi beni
Ne cefalar çekti ne etti Anam
Acı tatlı zahmetime katlandı
Uçurdu yuvadan yürüttü Anam
Anaların hakkı kolay ödenmez
Analara ne yakışmaz ne denmez
Kan uykudan gece kalkar gücenmez
Emzirdi salladı uyuttu Anam
Evet hepimiz annemizi çok seviyoruz. Zaten sevmemek elde mi? Çocuklarının doğumundan itibaren kendini bitirircesine iyilikleri için çabalayan anneleri sevmemek tabi ki de elde değil. Ana yüreği dediğimiz kavram bile yeter onları yüceltmek için. Normalde asla yapmayacağı şeyleri, süper güçleri varmışçasına çocukları için gözü kapalı yapabilir bir anne. Bizim için bütün hayatını bir kenara atıp sadece çocukları için yaşayan annelerimizi sevmememiz neredeyse imkansız. Peki bir anne çocuğunu neden bu kadar çok sever? Bu sorunun cevabını hiçbir zaman bulamadım. Hatta o kadar merak ettim ki, bir gün anneme sordum. Cevabı ise bilmiyorum oldu. Bilmiyorum… Demek ki neymiş? Gerçek sevgi buymuş. Nedensiz olanmış. Karşılıksız olanmış. Ve birçok konuda olduğu gibi karşılıksız sevmek konusunda da örnek olur bize anneler, annelerimiz…
Doğurdu beni Sivas ilinde
Sivralan Köyünde tarla yolunda
Azığı sırtında orak elinde
Taşlı tarlalarda avuttu Anam
Ben yürürdüm Anam bakar gülerdi
Huysuzluk edersem kalkar döverdi
Hemen kucaklayıp okşar severdi
Çirkin huylarımı soyuttu Anam
Çocuğudum Anam bana ders verdi
Okumamı çalışmamı ön gördü
Milletine bağlı ol da dur derdi
Vatan sevgisini giyitti Anam
Unutuyoruz. Her şeyi olduğu gibi onları da unutuyoruz. Bize neler yaptığını, neler yapabileceğini, bizim için nelerden vazgeçebileceğini, ne kadar sevdiğini unutuyoruz. Bize göre çok önemli olan o küçücük şeyleri onların önüne koyuyoruz. Onlar unutmuyorlar ama. Her saniye akıllarında çocukları var. İşte bu yüzden bence haklarını ödeyemeyeceğiz.
Tükenmez borcum var Anama benim
Onun varlığından oldu bedenim
Kimi köylü kızı kimisi hanım
Ta ezel tarihte kayıtlı Anam
Ne zaman anlayacağız peki biliyor musunuz? Kaybedince. Her şeyi olduğu gibi onların da değerlerini kaybedince anlayacağız. Belki de bu yüzden unutuyoruz, kaybetme korkusu yok çünkü içimizde. Sanki hep hayatımızda olacakmış gibi, hiç gitmeyecekmiş gibi yaşıyoruz. Peki ya gidince? Doğduğumuzdan beri arkamızda olan o kocaman desteği kaybedince ne olacak? Düşüncesi bile çok korkunç değil mi? Normalde belki de doğru düzgün konuşmadığımız annemizin artık hayatımızda olmayacak olması bizi neden bu kadar korkutur? Belki de bizi her halimizle kabul edecek, ne yaparsak yapalım kollarının arasına alacak bir tek o olduğundandır. Bilmiyorum…
Ama ben size anneniz hala hayattayken ona sevdiğinizi söyleyin şeklinde klişeleşmiş lafı söylemeyeceğim. Hiçbir zaman inanmadım sevmenin sözcüklerle olduğuna. “Kelime manayı boğan bir gömlektir.” sözü her zaman hoşuma gitmiştir. Bence duygular söylendikçe değerini kaybeder. O yüzden söyleyin demiyorum, hissettirin. O nasıl size yanınızda olmadığında bile yanınızdaymış gibi hissettiriyorsa siz de ona sevdiğinizi hissettirin. Zaten en küçük mutsuzluğunuzu bile hissedebilen birine bunu hissettirebilmek çok zor olmasa gerek.
Veysel der kopar mı Analar bağı
Analar doğurmuş ağayı beyi
İşte budur sözlerimin gerçeği
Okuttu öğretti büyüttü Anam-Aşık Veysel ŞATIROĞLU
Emegine saglik. Allah basimizdan eksik etmesin o guzel nimetini..amin..
Canım çok güzel yazmışsın ellerin dert görmesin bu kadar güzel anlatılamazdı..
Canımm emeğine,eline sağlık o kadar güzel anlatmışsın kii 🙂
Ellerine sağlıık “Bilmiyorum… Demek ki neymiş? Gerçek sevgi buymuş.” Çok güzel olmuş
Teşekkür ederim. Bazı şeylerin normalleşmemesi adına bir şeyleri hatırlatabildiysem ne mutlu bana 🙂
Anne, ilk kelimesidir bebeğin, aklımız başımızda değilken(!) biliyoruz bir tek değerini sanırım…
Emira, cok guzel yazmissin, duygulandirdin..
Bugün giderek onlar için en güzel hediyeyi vericez :)) iyi yolculuklar