Büyümenin Zamanı – Şiir

 

Kafamın içinde küçük bir çocuk var beni oyalar

Bir başıma kalsam beni toptan alıkoyar

Kendimi kaptırdım ona, beniliğme ters gider

Beni daha tanıyamadınız, çünkü ben mahkûm o çocuk gardiyan

 

Gözlerim kararır nadiren, yalnız ne sinirden ne halsizlikten

Bu sırada isterim bedenimi o malum kişiden,

Derim ki, yoruldun çocuk çık artık bedenimden

Der ki, senin sıran daha gelmedi

 

Ben biliyorum büyümenin zamanı geldi ve geçti

İpin ucu kaçtı ve gidiyor ancak ben kendimin kölesi zincirlerimin bekçisi

Kurtulmanın zamanı geldi ama bir elim ötekine vurur

 

Ah seni afacan bıraksan ya artık şoför koltuğunu bana

Bu işi senden daha iyi bildiğim çok ortada

Umarım bir gün bu olayların şahidi kırar paslı zincirlerimi

Çünkü kısır bir döngüdeyim

Yorum bırakın

Your email address will not be published.

Edebiyat Kategorisinde Son Yazılar

Çubuk Köprüsü

Öykü/  Sarı Ahmet’im geldin mi nazara Onsekizinde koydular mezara Çıbık Köprüsü gözlerin kör ola Nasıl kıydın

Şişedeki Yasa

Öykü/  Esasında başlangıcın ne ilham verici bir kadın güzelliğinden, her anı birbirinden farklı bir doğa olayından

Yolu Görmek

Çok da huzurlu sayılmayan uykusundan uyanmıştı. Bir müddet tavanı seyrettikten sonra saate baktı. Yavaşça yattığı yerden

Zaman Şiiri

Nasıl ilerliyor, Nereden geliyor, Nereye gidiyorsun? Eyy zaman! Gözlerim kapalı, Kulaklarımda iken melodim, Tahayyüldedir zihnim, On