Maydanoza Yer Vermek – Hayattan Kesitler 2

Bilirsiniz, küçükler veya sağlıkça kuvveti yerinde olanlar, minibüste, otobüste vs yaşlılara veya oturmaya ihtiyacı olanlara yer verirler. Ya da yer vermeleri gerekir diyelim. Çünkü ahlak ve doğru davranış diye bir şey var sonuçta. Bazı kişiler vardır, görür görmez yer verirler. Bazı kişiler de vardır, dibine gelse kalkıp da yer vermezler. İhtiyacı olan kişilere yer vermeyip de kendisi sağlam olduğu halde oturanlara da sinir olurum. Ha tabi bir de şöyle bir şey var, ihtiyacı olmadığı halde yer isteyenler. Bu tip gibi yeni bir tip gördüm geçenlerde, bir de maydanoza yer verenler var.

Şimdi bağlama kursundayım, işte öğrenmeye çalışıyoruz. Grubun en gençlerinden biriyim. Böyle olunca anlatılan hikâyeler, anılar direk dikkatimi çekiyor. Bağlama öğrencilerinden biri, bir abla üzerinden az zaman geçen bir anısını anlattı. Bir gün dolmuşa (Ankara’da minibüse dolmuş diyoruz) binmiş çocuğuyla beraber. Ayakta onlardan başka kimse yokmuş, oturacak da bir tane yer varmış. Tabi böyle durumlarda bir annenin aklından geçenler şöyledir: ya çocuğum otursun ben yanında bekleyim ya da ben oturayım, çocuğu kucağıma alayım. Tabi dolmuşlarda ikili koltuklar oluyor çoğunlukla. Boş olan yerin bir tarafında bir teyze oturuyormuş, yanına da pazardan aldığı maydanozu koymuş.

Bizim abla demiş ki: “Teyze bize yer verin, şu poşetinizi kaldırın da ben de çocuğumla beraber oturayım.” Teyze “vermiyorum” demiş, “ben buranın parasını da verdim”. Tabi böyle olunca bizim abla sinirlenmiş: “nasıl vermezsiniz, maydanozu kucağınıza alın veya yere koyun, ben de çocuğumla beraber oturayım, ne yapalım yani ayakta mı bekleyelim” demiş. Buna karşılık teyze, parasını ödediğini ve oturamayacağını söylemiş ve başını başka tarafa çevirmiş. Dolmuşun içinde sesler yükselince olaya müdahale olan şoför de teyzeye “Ayakta beklemesinler teyzecim” demiş. Normalde teyze iki yerin de parasını ödememiş olsaydı şoförün daha sert çıkışacağına eminim. O arada biri inmiş ve şoför ablaya oraya oturabileceğini söylemiş. E şimdi bizim abla da haklı olarak “Oturmam, ben buraya oturmak istiyorum” demiş. Şoför de ablanın haklı olan bu tutumu karşısında bir şey diyememiş. Sonunda ablanın ısrarları ve çevreden de gelen tepki sesleri üzerine teyze maydanozu kaldırmış ve abla da çocuğuyla beraber oturmuş. Sonradan abla ekledi: “Otururken biraz da sıkıştırdım, bir şey diyemedi” dedi.

Bir gün otobüsteyim ben de. Arkalardayım, çoğu kişi ayakta, zaten hep öyle ya. Olayın üzerinden baya geçti, tam hatırlayamadım ama hamile bir kadın bir gençten yer istedi. Genç de “Yer mer vermiyorum, hep oturmak istiyorsunuz zaten, vermiyorum yer falan.” dedi. Kadın da üstelemedi, kimse de bir şey demedi. Ha o zamanlar yaşım daha küçüktü galiba, aklımdan bir şey demek gelmedi. Ama şu anki aklım olsaydı, mutlaka bir şeyler derdim, ağır bir şekilde hem de. Bir de gencin bir rahatsızlığı falan da yok gibiydi. Gayet sağlamdı, var da demedi zaten.

Bir de bir ara televizyonda “Yaşlılara yer vermeyin, sağlıkları için zararlı” diye bir haber gördüm. Ayakta beklemek onlar için zararlıymış. Bazıları için olabilir ama çoğunluk için bu fikre katılmıyorum. Her neyse. Bir gün yine otobüsteyken bir çocuk dedi ki: “Anne sen bana neden yaşlılara yer vermemi söylüyorsun ki? Geçen haberlerde gördüm, yaşlılara yer vermemek lazımmış, ayakta durmaları onlar için daha iyiymiş”. Herkes de duydu. Büyük ihtimalle annesinin çocuğa “yer ver” dediği yaşlı da duydu. Vay be. Her neyse, bu günleri de gördüm, siz de duymuş oldunuz. İyi yolculuklar hepimize.