Nilgün

Küçükken bile biliyordum büyümenin zevkli olmadığını… Okyanusa dökülen nehir misali her an biraz daha derinleşiyor insanın dertleri, yaraları, kederleri. Kayıpları artıyor. En

Küçük bir kuşun kanat çırpışları, belki ölmeden önceki son mücadelesi belki de sadece can acısı… İçimde, o kadar derindeki her kanat çırpınış

Kendimi hiç bu kadar yeşile ait hissetmemiştim. Yapraklara olan yakınlığım aslında çok yabancı ama yabancı olduğu kadar da o oranda doğruydu. Tanıdık

Bir kere yıkıldı mı hayallerin kalbin kırılmaz aslında, kırıklar birer ufak cam parçaları gibi küçük küçük batar kalbine. Ufak ufak kanatır, ince

Kim olduğumu anlamaya çalıştığım zamanlar sanırım. Kırgın ve deniz kenarındayım. Hafif yağan yağmurun altında, tüm o koşuşturmaya inat tuzlu suyun kokusu burnumda.

Ağlayasım geldiğinde susuşumdan galiba en büyük derdim… Ben sustukça kalbimin dolduğunu hissedişim… gözyaşlarımın tersine akışındandır herhalde… Ya da çoktan isyan bayrağını çekmiş