Gem Vurmak

Gem’i vurdu yüreğine…

Sustu.

Susmaya inandığı kadar da susacaktı.

Dalgalar çarpsa da yüreğinin kıyısına o dökmeyecekti içini. Alışmıştı yükünü taşımaya her çetin koşulda. Yara almıştı gemi, al al kan sızıyordu bayrağa renk verircesine bir yandan da su alıyordu güvertesi. Ama kararlıydı, artan yüküne rağmen göğüslemişti tüm ağırlığı ve sanki tüm varlığı… Kolay değildi, yıllarca üzerinde nice yol kat ettiği okyanus şimdi onda bir yara açmıştı. Hayır, asıl yaralayan okyanus değildi. Fırtına çıkmıştı. Gri bulutlar okyanusun üzerinden kalkmıyor, şimşek ve hortum âdeta vals yapıyor, eğleniyordu gemi ve okyanusla. Okyanus gemiyi severdi, onu üzmek ister miydi hiç? Gemi bunu bilse de bilmese de. Zaten bir önemi yoktu ki sevdiğinin sevildiğini bilmesine. Önemli olan sevmekti.

Gemi her şeye rağmen ilerliyordu. Bir kara parçası arıyordu sığınacak. (Denize Havaya sığınmıştı hep. Yüzüyordu, Havada uçamasa da soluyordu ya ondan, şimdi de sıra karadaydı. Yoktu ki gidecek başka yeri bu üçlüden gayrı.) Bulmuştu gemi sığınacak bir yer. Farkında olmadan bir kıyıya vurmuştu. Bir de bakmış ki kendi yüreğinin kıyısıymış.

Gemi vurdu yüreğe…

Meğerse yürek vurmuş yüreğe!

İnsan en çok da kendisine acı veriyor. Çünkü kendisini en iyi kendi biliyor. Ve basıyor tuzu, kendi kendini yaralıyor.

Gemi de o yürek de o.

Ve yine de en güzeli gem vurmak yüreklere. Bunca güçlüğe rağmen. Vakti gelinceye değin.

Konuk Yazar: Mensure

İllüstrasyon: Sümeyra