İnsan olduğumu hatırladım bir an,
Hayli zaman olmuş unutalı.
Ben der olmuş dilim daim,
Ait olamamanın esiri olmuş bedenim.
Canımda bir yangın varmış,
Hayli zaman olmuş söndüreli.
Sözlerim hepten yabancı içime,
Kulaklarımsa sağır sözlerime.
Dertlerim beni isyana sürüklemiş,
Hayli zaman olmuş içime seslenmeyeli.
Durmak da yürümek demekmiş.
Durduğum yerde adımlarımdan bihaber im.
Ağır bir yük varmış omuzlarımda,
Hayli zaman olmuş nefsimde hissetmeyeli.
Vicdanım ürpermiyor, içim titremiyor,
Ölümün kıyısında dolaşıyormuş ayaklarım.
Ruhum can çekişiyormuş, gördüm.
Hayli zaman olmuş acziyetimden acizmişim.
İçime haykırıyorum şimdi.
Yandım…
Yardım!
“Ait olamamamın esiri olmuş bedenim.” Şaire hanım burada özgürlük arzusunu üzerimizdeki bir koşum takımı gibi görmedikçe özgür olamayacağımızı hatırlatmış bize sağolsun şiirin de ana fikri bu bence. Gönlüyle düşünen aklı daim olsun inşAllah.