Senin bu ellerinde ne var bilmiyorum göğe bakalım
Tuttukça güçleniyorum kalabalık oluyorum
Bu senin eski zaman gözlerin yalnız gibi ağaçlar gibi
Sularım ısınsın diye bakıyorum ısınıyor
Ferhan Şensoy Ferhangi Şeyler oyununda arkasından Ağustos yirmi iki, dediler “ustan ölmüş”; çok komiksin Azrail, Turgut Uyar ölür mü dediği, Cemal Süreyya onun için Öldüğü gün hepimizi işten attılar dediği, 2. Yeni’nin 3’lüsünden birisi 6 kardeşten 5.si ailenin naif çocuğudur Turgut Uyar. Babası askerdir ve çocukluğunda hep baba hasreti çekmiştir. Babası gibi asker olmak istemiş ve askeri okullarda okumuştur ama istifa edip bir fabrikada çalışıp emekli olmuştur. Hayat hikayesi ise bana göre tam bir Oğuz Atay karakteri gibidir; aydın kişiliği herkesten takdir görmesine rağmen fazlasıyla mütavazı bir kişilik, aceleci davranılarak yapılmış mutsuz bir evlilik ve nisbeten intihar sayılabilecek bir ölüm..
Şiire karşı kin beslemeyen herkesin, kendini bulduğu bir şiir vardır elbet açıp baksak herkesin kendini bulabileceği bir Turgut Uyar şiiri bulabiliriz hatta biraz zorlasak bir Göğe Bakma Durağı’nın dizesinde bulabiliriz kendimizi . Edip Cansever’in su içse suya benzerdi biraz, konuşsa 3-5 kişi birikirdi herhangi bir köşe başında dediği bir insanda aksini beklemek aptallık olur herhalde. Çünkü o şiiri bir yaşama çabası olarak görmüştür fakat hayatının son demlerinde yaşamak için bir çaba göstermemiştir. Tıbba olan ilgisi onun siroz olduğunu fark etmesini sağlamıştır fakat tedavi görmemek için diretmiştir.
“yaşadığım çok kötü günler, yaşadığım anlardaki yoğunluğunu yitirdi. yaşadığım iyi günleri de unutmuşum.” Diyerek düşündürdü hep, sessiz içine kapanık bir yapısı vardır, fakat eşi Tomris Uyarın tabiriyle o sessizliğinde şiirsizlikle savaşıp şiiri ayağa kaldırmak için çaba sarfetmiştir.
Şiirlerini yetersiz gördüğünden midir yoksa bizi daha fazla şiirlerine layık görmediğinden midir bilinmez vasiyeti üzerine bütün el yazması şiirleri vasiyeti üzerine eşi Tomris Uyar tarafında yakılmıştır
32 yıl önce dün 22 Ağustos 1985’te son kez göğe baktı Turgut Uyar…
Ölümünün 32. Yıldönümünde Turgut Uyar’ı Rahmetle anıyor ve onun dizeleri ile yazıma son veriyorum
Herkes ne zaman ölür; elbet gülünün solduğu akşam!
Aldım anlayamadım; öldüm anlayamadım almadığım bir akşam…
