Hayat bir yoldur,
İnsanlar da yolcu.
Yollar üzerinde kesişim noktaları vardır,
Yolcular buralarda karşılaşır birbirleriyle.
Bu kesişim noktalarının sevindirici ve üzücü zamanları vardır.
Karşılaşmak sevindiricidir fakat vedalar…
Vedalar bu yolları ayırır belki de hiç karşılaşmayacakları şekilde.
Bu üzücüdür.
Belki de tekrar birleştirmek üzere ayırır.
Bu bilinmezlik, insanı hem yorar hem de umutlu bir bekleyiş başlar…
Konuk Yazar: Melek Nur
Saçıma ak düştü bu sene, İlk tanenin havaya düşmesi gibi; Hiç olacak olanın üstüne. Hissettim o
En beklenmedik anda, nameler getirdi güvercinler. Bilmiyorum nasıl vardım yanına, başım kollarımın arasında. Bakışınca gözlerinle, düşüncelerim
Güneşin ilk ışıkları henüz yeni yeni karların üzerine vuruyordu. Sabah koşusunu yapmak için evinden hızlı adımlarla
Bazen bir karınca olurdu; Şafaktan, gün batımına kadar… Kendinden beklenmeyen yükü, Taşırdı patikadan tekrar tekrar. Gülünce,
Saat hayli geç olmuştu ama aksi gibi canı çay çekiyordu. Çayı içtikten sonra gece uyuyamamak vardı
