Yokluğun Varlığı – Şiir

Ey ahali! 

Eksik bir şey var. 

Kaybettiğimiz bir şey. 

Kaybettiğimizi unuttuğumuz bir şey. 

Bir’in içinde çok olan, birken hep olan, 

Kaybettiğimiz bir şey. 

Kapat gözlerini önce,  sonra aç kendi içine. 

Gör içindeki yokluğu ve boşluğu.

Seninle büyüyen yine seninle küçülen 

Yokluğun varlığını.  

Duyuyor musun ruhunun çığlıklarını, 

Kapatıyor musun kulaklarını?

Her yerde aynalar,  bize yabancı, 

Bize zahiri gösteren. 

Aynalarla uzaklaşıyoruz içimizden,

Suç ortağımız aynalarla. 

An geliyor, çöküyor üzerimize ağırlığı. 

Geçmeyen zamanın, dinmeyen acıların. 

Göğsümüzde bir yumru oluyor bu sanrı. 

Kapat gözlerini önce, sonra aç kendi içine. 

Gör içindeki karanlığı, kork kendinden. 

Unutma! 

Bir mum alevi yeter, en koyu karanlığa. 

Sabır gerek, alevin sıcağına dayanmaya.  

Mum,  kendinden doğurur kendini, 

Yürek yangınından alır ateşini. 

Gör içindeki yangını, yanılmışlığı ,

Yanılmışlığın karanlığını, 

Karanlığı aydınlatan o yangını.

Yükümüz erir mumun aleviyle. 

Kapat gözlerini önce, sonra aç kendi içine. 

Boşluğun karanlığını doldur, sönmeyen sabır ateşinle.