Nefsime Kısa Bir Hicviye (Bir Can Üflendi)

Bir can üflendi,
doldu ciğerimize dünya havası.
Büyüdükçe hevaya döndük.
İnsaniyet kılığımız oldu,
Libasımızdan ibaret kaldık.
Bir zamanlar canlar verdiğimiz hürriyeti,
Nefsimize esir aldık.

Bir can üflendi,
Düşünür duyar hisseder olduk.
En önemlisi korkar olduk.
Vicdanlar kibirle yer değiştirdi.
Merhamet bencilliğimize kurban gitti.
Biz yine de doldurmaya devam ettik, midelerimizi.

Bir can üflendi,
Var olmanın ağırlığını yüklendik.
Taşıyamadık.
Şehirler vicdanı kefenlenmiş ölülerin mezar taşları ile dolup taşarken,
Korkumuzu bu yüke hamal eyledik.
Yaşadığını zanneden ölüler gibiydik.

Bir can üflendi,
Bir bana değil hepimize.
Adem oluruz belki diye.
Olurduk elbet.
Yitirmeseydik,
Merhameti,
Ahlakı,
Vicdanı.
Kucaklamasaydık,
Kibri,
Haseti,
Cefayı.

Olmadı, yapamadık.
Af dilemeye zamanımız kalmadı.

Çoktan terki diyar eyledi kendisi insanlığın,
Mintanı üstümüzde kaldı.